"Çok yüksek"e inanmıyorum, hayalleriniz için savaşmaya her zaman değer. Oyuncu Konrad Żygadło ile röportaj [FOTOĞRAFLAR]

Przeworsk'ta doğdun ve Białoboki'de büyüdün. Oradan büyük dünyaya doğru yola çıktın... Küçük bir kasabadan gelen biri için böyle bir değişiklik büyük bir meydan okuma mıydı?

[orta1]

– Liseyi bitirdikten hemen sonra Krakow'a gittim ve Jagiellonian Üniversitesi'nin Polonya Çalışmaları Fakültesi'nde 3 yıl tiyatro çalışmaları okudum. Lisans derecesini aldıktan sonra, dördüncü denememde tiyatro okuluna girebildim çünkü final sınavlarımdan sonra ilk kez denedim. Her denemede hedefime biraz daha yaklaştım ama beni mutlu edecek bir şey eksikti. Sonunda başardım. Varşova'yı seçtim, tam olarak benim seçimim olmasa da. Zamanla yeni ortama uyum sağladım ve bugün büyük bir şehirde kendimi tamamen rahat hissediyorum, yine de en çok rahatladığım Podkarpacie bölgesine geri dönmeyi seviyorum.

Oyunculuk harika olabilir, ancak çoğu zaman zor bir iştir. Size gerçekten bir istikrar hissi vermeyen bir işte çalışıyorsunuz. Bu sektörde, bazı insanlar 5 dakikaları için yıllarca bekleyebilir. Sizin için nasıldı?

– Birçok tanınmış yapımda oynamış olmam büyük şans, ancak sektördeki meslektaşlarımın çoğunun payı gibi benim payım da günlük sıkıcı bir iş, çoğunlukla iş aramaktan oluşuyor. Şu anda tam zamanlı bir aktör değilim. Genç aktörler için düzenlenen bir yarışmayı kazanmam sayesinde Ochota Theatre ile ilişkilendirildim. Orada ekiple birlikte dört performans sergiledik ve hala sergiliyoruz. Ancak bu tam zamanlı bir iş veya devamı olacak bir şey değildi. Aksine, gelişim için harika bir fırsattı.

Oyuncu olma fikrine anne babanız nasıl tepki verdi? Sizi kabul ettiler mi?

– Mesleki tercihlerimi yaparken, annem ve babam altmışlarına yaklaşıyordu. Daha önce beş ağabeyimi dünyaya göndermişlerdi ve her biri biraz farklı bir yol seçmişti. Elbette, oyunculuğun güvenli bir iş sağlamadığını bildikleri için endişeliydiler. Aynı zamanda, endişelerine rağmen bana zaman tanımaya karar verdiler ve kararlılığımı görerek oyunculuk yapmama izin verdiler. O zamanlar, Kraków'da beni geçindirmek için yeterli paraları olmadığı için, annem ve babamdan para almadım. Başından beri, kendi işimi yaptım, geçici işler yaptım. Bu yüzden onlara başarabileceğime dair argümanlar verdim. Her geçen yıl, oyunculuğun benim için bir heves değil, çabaladığım bir hedef olduğuna ikna oldular. Sonunda tiyatro okuluna girdiğimde çok rahatladıklarını biliyorum. Ayrıca, ilk yol, beş yıl önce Jarosław “Plastyka”dan mezun olduktan sonra Güzel Sanatlar Akademisi'ne başvuran ağabeyim tarafından döşenmişti.

Jarosław "Kopernik" mezunusunuz. Hitabet yarışmalarında zaten başarılar elde ettiniz. Bu, bu yetenekleri geliştirmeye değer olduğuna olan inancınızı doğruladı mı?

– “Kopernik”te harika beşeri bilimler öğretmenlerim vardı – Bay ve Bayan Magdalena ve Bay Jacek Sało. Bana o zamanlar Ulusal Çocuk Fonu olan ve şimdi Gifted Fund olan fona başvurmamı önererek yönlendirdiler. Bu kuruluş, dünyayı merak eden öğrencileri akademik öğretmenlerle atölyelere davet ediyor. Lise ikinci sınıftan itibaren bu tür atölyelere katıldım ve bu sayede tiyatro ve büyük dünyayla tanıştım. Ayrıca Jarosław tiyatro grubu “Plaster”ın faaliyetlerine katıldım. Eğitmenim, gençleri şekillendirmeye devam eden Paweł Sroka'ydı. Bu iki şey bana çok yardımcı oldu. Ayrıca, ailemi ziyaret ettiğimde, bazen Jarosław'daki eski öğretmenlerimi veya Jarosław kültür merkezindeki eğitmenleri ziyaret ediyorum.

Bugüne kadar oynadığınız tiyatro, dizi veya sinema rollerinden hangisi sizin için en büyük oyunculuk başarısı oldu ve neden?

– Tiyatro okulundan önce, yaklaşık 10 yıl önce çok popüler olan “19+” adlı gençlere yönelik bir dizide oynadım. Bu rol bana tanınmanın kolay olduğu ilk hissini verdi. “Papiery na szczęścia” dizisi de buna benzerdi. O zamanlar birçok kişi beni tanımaya başlamıştı, ancak popülerlik...